Nandhang Tresna

Ing sawijining dina sabubare nyambut gawe Hadi ngajak Bagus menyang omahe Hadi. “Gus, mengko dolan omahku sek ya!”

            “Saiki, Mas?” Pitakone Bagus gumun. Bacute,  “Mambuku kecut kayak ngene e, tak adus sek a.”

            “Uwis, ora usah adus. Mengko adus ana ngomahku wae. Nang kana ngko arep kungkum sewengi muput ya rapapa!”

            Pisan iki Bagus ora bisa nolak ajakane Hadi. Ancen Bagus iki nalikane diajak Hadi ora pernah tau bisa nolak pengajake Hadi, bos ana panggonane kerja.

            Nalika lagi metu ratan cilik saka panggonan kerja, Hadi lan Bagus ditabrak motor. Pit motor sing ditumpaki wong loro kuwi ambruk. Hadi sing mbonceng mencelat sangka motoran nggelundhungake awake. Nanging, Bagus sing ngarep sing kudune siap malah babak bundhas. Bocah sing nabrak mou mandek nulungi, amerga nduweni rasa salah. Nalikane kuwi, Hadi meh wae njotos wong mou, sadurunge ngerti yen wong sing nabrak kuwi wong wadon ayu adhik tingkate kuliyahe mbiyen. Ratri jenenge.

            “Ealah, kowe ta Tri bakune, ngasik samar aku. Meh wae takjotos kowe nak helemmu ora mbok bukak.”

            “Iya Mas, ngapurane awakku, Mas. Wis arep ngilangke nyawamu”

            Bagus karo pringisan kandha: “Piye to, kok malah aku iki padha dijarke. Mbok ditulungi sek, mengko kangen-kangenane ditutukna meneh.” Karo mesem Hadi mangsuli, “kowe iki lho, Gus. Wis ayo tak boncengke. Tri, ayo mampir ana ngomahku sek suwe ora ketemu, mbakyumu Sri ana omah.” Pangajake Hadi. “oh iya Mas, sida karo Mbak Sri ta Mas?” pitakone Tri. Hadi ngiyani karo manthuk lan mesem.

            Nalikane tekan ana ngarep omah sing gedhe menggreng-menggreng, sing bukak lawange wong ayu jenenge Sri Lestari bojone Mas Hadi. Sri kaget nalika roh Bagus babak bundhas kaya mengkana. “lho, kowe genio, Gus?”

“anu mbk, mou kesonggol motore wong ayu.” Jawabe Bagus sing gawe wong padha guyu kabeh. Pancen, Bagus wis dianggep kaya adine dhewe ana keluargane Hadi. Mulane pawongane wis padha akrab lan kerep padha guyonan.

“Lho, ana dik Ratri barang ta.” Sri kaget lan seneng. Bacute, “wis ayo do mlebu. Ayo jagongane diterusna ana njero.” Pangajake Sri.

“Dik Ratri, apa saiki sampean wis bebojoan karo pacanganmu kae?” pitakone Sri. “Ora sida mbak, pacanganku sing mbiyen kae saiki wis bebojoan karo kenya liya. Dasar durung  jodhone mbak.” “Iyo dhik, padahal mbiyen runtang-runtung wong loro, sapa sing reti kahane jodho ya dhik.” Bagus nyauti takon marang Hadi lan Sri, “Mbak, Mas, sapa ta kenya kang ayu iki? Wiwit mou tak sawang tek wis akrab temen. Tak enten-enteni aku ya ora dikenalke ki sapa ta, Mas?” “Eh iya, ngasek lali aku sangkeng banget senengku. Iki Ratri adhik tingkatku pas kuliyah. Ratri iki Bagus pegawe ana panggonanku, nanging wis tak anggep kaya adhiku dhewe.”

Jebul anggone Hadi ngajak Bagus dolan mou ana perlune, ngrayakna limang taun perkawinane karo Sri, lan malem taun barunan.

“Dhik Bagus karo dhik Tri, ngapurane ya nak masakene kurang enak.” “Halah, mbak Sri iso wae. Wong jagone masak kok ngomong ora enak, mestine ya wenak tenan tho. Mbk, iki aku mou ko pasar tuku lele nak arep dipecel.” “matur nuwun, Tri.” Wong sing ana kana padha geguyonan kabeh. Ora disadari Ratri lan Bagus padha tertarik amerga sifate sing padha grapyak lan sumanak.

Suwe sabibare ketemuan iku, Bagus nduweni rasa seneng marang Ratri. Saben bengi lan saben ora ana kerjaan , Bagus senengane nglamunake Ratri. Wewayangane Ratri saben dina kerep katon ana ngarepe. Rasa kangen wis marang Ratri wis ngebaki atine Bagus. Semana uga karo Ratri. Bagus wis ora bisa ngempet rasa kangene marang Ratri. Sangsaya diempet sangsaya loro. Banjur Bagus ngomong apa anane marang Hadi sing wis dianggep kaya mase dhewe. Bagus njaluk nomer Hpne Ratri. Saben dina hubungane Bagus karo Ratri tenanan. Tresnane Bagus uga ditanggapi padha karo Ratri. Ratri uga tresna karo Bagus.

“Dhik Ratri, piye nak aku mara omahmu, kenalan karo Rama lan Ibumu?” pitakone Bagus kang ngagetke Ratri. “tenan Mas, Panjenengan purun lan kersa dolan ana omahku, ketemu keng Rama lan Ibu.” “Iya dhik, ketimbang awake dhewe ya wis padha dewasane apa maneh sing arep diluru.” “Menawi mekaten kula remen sanget, Mas.” Bagus ngekep Ratri kanthi rasa bungah lan seneng campur dadi siji.

Nalika Bagus dolan ana omahe Ratri, Bagus dek-dekan, gemeter lan wedi ditampik karo Bapake Ratri amerga dheweke lan Ratri secara bandha sugih keluargane Ratri. Kanthi rasa mantep, Bagus nothok lawang sing ana ngarepe. Lawang dibukak karo wong wadon tuwa gawa serbet, kaya abdine Bapake Ratri. “Mbah, Bapak wonten?” pitakone Bagus marang abdine Ratri. “Wonten cah bagus, mangga mlebet pinarak.” Abdi mou luru ndarane lan kandha ana tamu lanang nom arep ketemu karo panjenengane.

Pak Bambang, Bapake Ratri nemoni Bagus sing lungguh ana kamar tamu. Nalika Pak Bambang ana kana Bagus ngadek lan salaman. Jantunge Bagus sangsaya suwe deg-degane sangsaya banter, iso-iso Bapake Ratri dungu. Awake ngringet ayep. “Sapa nak, jenengmu?” pitakone Pak Bambang “Ba...Bagus, Pak.” Jawabe Bagus gugup. “ana kahanan apa awakmu rene nemoni kau?” pitakone Pak Bambang manih. Ana kana Bagus nyeritakke kabeh kahanan lan kekarepane Bagus njaluk restu arep bebojoan karo Ratri. Bapake Ratri kaget. Amerga, wis suwe banget ora ana bocah lanang sing wani karep kaya kuwi lan wani langsung nembung karo dheweke. “Apa pagaweanmu kok wani nglamar anakku?” pitakonan kuwi lumprah ditakokke nalikane anake arep diper bojo marang wong liya. Nanging Bagus arep njawab gugup, saking gemetere awake. “Apa bener kowe seneng karo anakku, cah bagus?” pitakone Pak Bambang marang Bagus. Jawabe Bagus kanthi mantep, “Inggih saestu Bapak, kula kaliyan Ratri sampun sami tresnane Bapak. Kula wonten mriki nyuwun pangestune kangge ngelamar lan nikah kaliyan Ratri, putrine Panjenengan.” “Tak restuni kuwi panjalukmu lan kowe wong loro wis padha senenge. Aku wong tuwa namung bisa ngeweki pangestune marang anake supaya urip mulya lan seneng.” “matur nuwun sanget, Bapak.” Atine Bagus banget senenge karo kabar kuwi. Akhire awake bisa sesandingan karo wong sing ditresnani. Rasa kuwatir lan wedi nalikane ditampik mao ilang musna ganti karo rasa seneng lan bungah. Wiwit kuwi kabeh persiapane nikah wis cumepak lan pungkasane wong loro mau nikah. Urip seneng lan mulya bebrayan.

oleh : Khoirun Nisa'