Wonten Satriya saking kahyangan Argadahana, piyambakipun putra
saking Arjuna lan Batari Dresanala anak dari Batara Brahma. Piyambakipun inggih
menika Bambang Wisanggeni. Piyambakipun nggadahi kaunggulan arupi kapinteran
wonten sedaya hall amarga Bambang Wisanggeni kalebet manungsa setengah Dewa.
Ugi titisan saking Hyang Wenang.
Sawijining Dina ing
Kahyangan jonggring Saloka, Batara Durga lan Dewa Srani ngadep wonten ing ngarsanipun
Batara Guru. Kekalihe ngadep amarga kekarepane Dewa Srani sing kepingin Batara
Dresanala dadi sisihane. Tekane ing Jonggring Saloka ditampa karo Batara Guru.
Batara Durga jelasake maksud tekane ngadep. Yen bisa tekan Jonggring saloka
yaiku amarga panjalukane Dewa Srani sing kepingin kawin karo Batari Dresanala.
Batara Durga jaluk
restu marang Batara Guru supaya Dewa Srani di kawinake karo Batari Dresanala.
Masalah Dresanala wis duwe bojo Arjuna ora dadi alangan maneh. Batara Durga lan
Dewa Srani jaluk supaya Arjuna dipisahake saka Dresanala, kayangapa carane.
Amarga yen wis pisah saka Arjuna, gampang yen arep oleh Dresanala. Batara Guru
nyetujuni kekarepane. Amarga Dewa Srani murid kesayangane.
Sakwise pertemuan
iku, Batara Guru ngundang Batara Brahma. Batara Brahma yaiku Ramane Batari
Drusanala. Batara Guru nyampaikna apa kang dadi kekarepane Batara Durga marang
Batara Brahma. Batara Guru prentah supaya Batara Brahma bali menyang kahyangan
Hargo Brahma, kanggo nyeraikaken
Drusanala saka Arjuna. Lan ngusir Arjuna saka Kaindran.
Nanging Batara
Brahma nolak marang prantahe iku, “piye aku bisa misahake lelorone paduka?
Dresanala wis duweni bojo lan isih ngandut pitung sasi. Deweke uga ora duweni
masalah apa-apa”. Pitakone Batara Brahma dijawab ketus marang Batara Guru. “yen
kowe ora gelem nurut marang prentah ku. Kowe bakal tak samber petir!”. Krungu
jawaban kaya mengkono Batara Brahma kaget. Akhire Batara Brahma kepeksa nuruti
prentahe Batara Guru. Batara Guru prentah Dewa Srani kanggo ngetutake lungane
Batara Brahma.
Akhire Batara Brama
bali nemoni anake, Dresanala. Karo rasa kang abot Batara Brahma nyampekake apa
kang diprentahna Batara Guru ngenani prentahe supaya pisah saka Arjuna.
“Dresanala, dina iki awake dewe kudu nampa kasunyatan kang pait, kasunyatan
kang abot dirasakna. Rama diprentah Batara Guru. Dresanala, Rama pingin ngerti
sepira gedene rasa tresnamu marabg Arjuna tekan dina iki?”. Dresana mangsuli,
“duh Rama upama aku ditakoni sepira tresnaku marang kakang mas Arjuna, tresnaku
ora bakal luntur meski dunya kiamat Rama”. Krungu jawabane anake Batara Brahma
sedih, Ramane mangsuli, “duh Gusti aku jaluk pangapura, nanging Dresanala,
Arjuna kui sipate manungsa lan kowe iki Sipate Bidadari”. “duh Rama kenging
punapa panjenengan nembe mawon ngendika kados mekaten, sak menika kula taksih
ngandut pitung sasi”.
Batara Brahma tetep meksa Dresanala, senadjan atine
berontak, “Dresanala, luwih becik awake dewe manut karo Batara Guru, kowe kudu
pisah saka Arjuna!.” Dresanala nangis sesengguken, krungu prentahe ramane.
Dresanal tetep teguh marang oendiriane, dewekne ora gelem pisah saka ARjuna.
Saking ora sabare banjur Batara Brahma kepeksa ngajar Dresanala, merga ora
gelem manut.
Saking
bantere ajarane ramane, Dresanala jerit. Jeritan kang ora biasa. Deweke jerit
kelaran. Ajarane ramane ngenani weteng kang lagi isi jabang bayi. Dadikake bayi
kang lagi nang weteng pitung wulan kui lair nang alam donya. Nanging Dresanala
justru semapu ora kuat nahan lara.
Weruh putune kang lair, Batara Brahma banjur nggendong
kanti rasa tresna, “duh putuku, kowe lair premature, kulitmu kuning kaya
bapakmu. Muga-muga kowe bisa nerusake gegayutane wong tuamu. Duh putuku…”
***
Ora disangka Dewa
Srani teka, deweke ngomong, “wahai Batara Brahma aku Dewa Srani, panjenengan
diaturi ngadep Batara Guru. Tinggalke bocah kui”. Batara Brahma langsung mangkat
inggkale panggonan lan putune. Dewa Srani ngguyu licik delok jabang bayi kui.
Deweke ngundang bangsa demit jenenge Bacu Barat supaya gelem mangsa jabang bayi
kanthi entek sak balung-balunge ana ing alas.
Sak tekane alas,
Bacu Barat ngundang kanca-kancane kanggo ngrewangi ngentekna jabang bayi anak
Janaka. Siji siji maju pada nyokoti si jabang bayi gentian. Kabeh demit
ngusahake ngenteki jabang bayi, niate supaya mati. Nanging para demit
kewalahan. Banjur kabeh demit brayan olehe nyokoti jabang bayi. Tapi apa
kenyataane, para demit justru pada rompal, ajur untune, ucul saka gusi
panyanggane. Awake sang jabang bayi justru saya sui saya kuat. Keadaaan dadi
mbalik, bayi kang saya kuat iku gentian balik nglawan para demit. Kanti pada
mati.
***
Ana ing kahyangan Jonggring Saloka, Batara Guru takon marang Batara
Brahma, “Batara Brahma, kok wenehi apa putumu, kasi para demit pada rompal
untune? Aku ngira yen didelok saka bapakne, anak Arjuna sawijing dina bakale
nuntut wales. Mula Brahma, jegurna anak Arjuna marang Kawah Candradimuka”.
***
Sementara ing kawah Candradimuka Semar nyeksekake kabeh kekadean
kang dilakokake para Batara. Semar jijik delokake ulah para Batara kang kelakuane
marang anak Janaka memper kaya Bajingan. Semar nulumg Jabang bayi saka kawah.
Anak Janaka takon. “kowe iki sapa?
Kabeh wong pada mungsuhi aku, pada kepingin mateni aku, nanging kowe justru
nulung aku, jan-jane kowe iki sapa?” pitakone anak Janaka. Semar jawab kanti
rasa tresna “wong-wong pada ngarani aku Semar”.
“jenengku iki sapa kek?”. “pas isih
bayi kowe di kroyok marang bangsa demit kasi akhire wisa para demit melbu ing
awakmu, lan dijegurake marang kawah
Candradimuka nang kana kowe nyampur karo geni. Mula kowe tak jenengi
Wisanggeni”. Wangsulane si Semar.
Banjur Wisanggeni takon marang Semar, sapa sejatine wong tuane.
Semar ngandakake yen luwih becik aja
takon marang bab kui desek, ana bab kang luwih penting dikandakake saka iku.
Akhire semar nyritakake riwayat perjalanane Wisanggeni. Yen deweke digawe
cilaka marang Batara Guru. Semar printah marang Wisanggeni supaya teka marang
lawang Selamotangkep ing kahyangan Jonggring Saloka, kanngo nemoni Batara Guru
kang duweni tangan papat tunggangane sapi. Wisanggeni banjur mangkat marang
Jonggring Saloka.
Wisanggeni nyemburake geni ning lawang
Selamotangkep, amarga Batara Guru ora teka-teka. Ora ana kang wani nemoni
Wisanggeni. Akhire Wisanggeni bali menyang Semar. “wis tak bakar lawang Selamotangkep
kek, ora ana sing wani marang aku”. Semar mangsuli “kesaktenmu luar biasa
Wisanggeni, bapakmu uwong kang sekti mandraguna, kayangapa senenge wongtuamu
duweni anak kayak kowe”.
Wisanggeni takon, “banjur becike aku
kepiye kek?”. “apik ke kowe saiki lunga a menyang kahyangan, temoni Batara
Guru. Dajar sak bisa mu!”.
***
Sementara ning kahyangan Jonggring
Saloka Batara Guru nemoni Batara Narada. Batara Guru, “kakang Batara Panji
Narada, kahyangan lagi ana masalah teka saka Wisanggeni kang gawe kekisruhan.
Para Dewa pada kewalahan nandingi Wisanggeni. Becike kepiye kakang?”. “Batara
guru, geni sing lagu murup gede aja disiram nganggo banyu apa wae, amarga geni
yen disiram saya tambah gede. Wisanggeni kuwe bocah sing lagi butuh kasih
sayang orang tua. Upama kowe kasar marang bocah, sing ana bocah kui malah
nglawan”.
“Terus kepiye kakang?”. “sing
ngadepi ben Dresanala wae, Wisanggeni digadang dadi dewa pungkasan. Apike
Wisanggeni di wisuda kanggo tanda yen dewa terakhir uwis lahir”, jawab Batara
Narada. “inggih kakang”. Banjur pada nemoni Batari Dresanala.
Batara Guru lan Dresanala nemoni
Wisanggeni. Dresanala, “anakku Wisanggeni…”. “iya ibu..“anakku Wisanggeni
becike kowe aja gawe kerusuhan ana kene. Kowe diterima ana kahyangan, banjur
kowe arep diwisuda dadi dewa terakhir”.
Nanging apa kang dijanjikake Batara
Guru ora ditepati. Alesane Wisanggeni
bocah kang ora duweni tata krama. Wisanggeni uga dudu keturunan dewa asli,
deweke duweni keturunan manungsa. Atas prentahe Batara Narada, Wisanggeni gawe
kacau kahyangan. Ora ana siji siji a uwong kang
nyekel ngalahake Wisanggeni, amarga Wisanggeni ana ing perlindungane
Hyang Wenang, leluhur Batara Narada. Batara Guru diajar entek-entekan. Batara
Guru lan Batara Brahma akhire jaluk ngapura, tobat lan ngaku salah. Batar Guru
takon marang Batara Narada, “sebenere bocah kui sapa kakang?”. “kae ya putumu
Wisanggeni”. Banjur akhire Batara Guru lan Batara Brahma jaluk pangapura marang
Wisanggeni. Saka kedadean kui Batara Narada banjur gelem marang kahyangan
maneh.
Wisanggeni teka ing Amartaa marani
bapakne, Arjuna. Arjuna ora gampang percaya ngono wae. Akhire kasi kedadean
perang tanding antarane Wisanggeni lan para Pandawa. Sakwise Wisanggeni
nyritakake kabeh kedadean, Arjuna banjur mangkat ing kahyangan Tunggulmalaya,
panggonane Dewa Srani. Ngliwati perang kang geden Arjuna bisa gawa Dresanala
saka Dewa Srani. Akhire Wisanggeni, Arjuna lan Dresanala kumpul urip brayan.
Saka kerja keras kang dilkokake
Wisanggeni, akhire Wisanggeni sing kawit cilik sengsara bisa nyatukake bapak
ibune. Sing paling ditresnani.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar